In de jaren ’70 ontstond in The Bronx, New York, te midden van armoede, drugs en geweld, de hiphopcultuur. Deze beweging bracht verschillende subculturen zoals graffiti, breakdance, rap, beatbox en dj’en samen en bood jongeren een alternatief voor het moeilijke leven op straat. Jongeren uit diverse migrantengroepen vormden de kern van deze culturele ontwikkeling en terwijl ze hun vaardigheden ontwikkelden, groeide ook hun zelfbewustzijn. Hiphop bracht hen eigenwaarde en trots, en er kwam een onderlinge community.
Tegen het einde van de jaren ’80 raakte hiphop in Nederland in de underground toen het grote publiek zich richtte op de opkomende housecultuur. Breaking werd als verouderd beschouwd, maar rapmuziek bleef evolueren.
In de late jaren ’90 groeide de rapmuziek wereldwijd vanuit de underground en werd het een miljoenenindustrie met invloeden in diverse populaire kunstvormen, waaronder mode, film en kunst. Tijdens deze periode herwon breakdance ook hun plek in de samenleving. Landen als Duitsland, Engeland en Frankrijk zetten in Europa de trend, gevolgd door Amerika, Azië, Zuid-Amerika en later de landen van het Afrikaanse continent.
De afgelopen 15 jaar hebben we gezien dat de Breaking-community niet alleen sterk is gegroeid in aantal beoefenaars, maar ook in acceptatie en erkenning bij het grote publiek. In 2018 introduceerde de World Dance Sport Federation (WDSF) Breaking op de Jeugd Olympische Spelen in Buenos Aires, wat een hoogtepunt werd in het drukbezochte urban sports park.
In 2019 kondigde het Internationaal Olympisch Comité aan dat Breaking zou worden opgenomen in het programma van de Olympische Spelen in Parijs, waarmee de erkenning en legitimiteit van deze dansvorm op wereldniveau werd bevestigd.